Bart Van Renterghem

Het DNA van De Drie ridders is ongetwijfeld onze locatie. Een echt dorpscafé die het karakter en de charme heeft behouden is nu ons restaurant. Emily en ik doen alles samen in De Drie Ridders. Emily neemt de verantwoordelijk op voor de zaal, ik voor de keuken. We kozen er bewust voor om ons restaurant kleinschalig te houden zonder personeel waardoor we een heel persoonlijke beleving kunnen bieden. De sfeer van vroeger in het dorpscafé is zeker nog aanwezig. We werken met één seizoensgebonden zesgangenmenu, waarbij we zoveel mogelijk met lokale producten werken..

Dat is al zo lang geleden dat ik het me niet meer kan herinneren. Ik ben opgegroeid tussen lekker eten. Mijn ouders hadden een traiteurszaak: papa maakte alles vers en mama verkocht. Koken is er met de paplepel ingegoten. Ik stond al heel jong mee te helpen in de keuken of bestellingen rond te dragen.

Ik denk dat dat eigenlijk altijd voorbestemd is geweest. Zodra ik de keuze kon maken, ging ik naar de hotelschool. Met de steun van mijn beide ouders.

Alain Passard vind ik een fantastische chef met een prachtige filosofie. De manier hoe hij en zijn team tijd en ruimte nemen om het beste uit een product te halen vind ik heel inspirerend.

Een echte Breughelmaltijd.

Durf te springen.

Elk klassiek gerecht draagt een geschiedenis en een verhaal mee. Het ene lust ik al wat liever dan het andere, maar overroepen zou ik er geen enkel noemen.

Online bestellingen.

Een nieuw gerecht bedenken gebeurt altijd heel spontaan. Het lukt het best als ik veel voldoening heb gehaald uit iets. Vaak komt de inspiratie uit invloeden of prikkels die niets te maken hebben met eten.

Ik ben allergisch aan vis, dus ik ben minder geneigd veel visgerechten in de menu te verwerken. Enkele jaren geleden kon ik wel vis eten, dus ik herinner me de ervaring. Dat helpt me visgerechten toch op niveau te kunnen brengen.

Het liefst van al wil ik dit verhaal voortzetten en samen met ons twee stap voor stap verder blijven groeien.